Czym się różni audiofilski biznes od branży modowej? Praktycznie – niczym.
I tu, i tu mamy gwiazdy jednego sezonu, ekscentryków, perwersów, dobrych rzemieślników, zapoznanych geniuszy, cichych wyrobników, błaznów, gamoniów tudzież ofermy. Są ekshibicjoniści, namolni akwizytorzy, egzaltowani wynalazcy, nieudolni naciągacze, handlarze starzyzną, kaznodzieje, wizjonerzy oraz hochsztaplerzy.
Jeżeli chcesz się dobrze ubrać, po kilkudziesięciu tysiącach złotych wydanych w dziwnych butikach, na niszowych targach i zakazanych bazarach wiesz, że ryzykowne eksperymenty mogą cię doprowadzić tylko na skraj załamania nerwowego. I dlatego kolejną marynarkę kupujesz nie w sieciówce, lecz w salonie Armaniego lub u pana Turbasy w Krakowie, zaś dodatki do niej w sklepie Turnbull&Asser. Sprawdzona marka, zaufany dostawca, jakość bez zarzutu. Bawić się można skarpetkami, ale też do pewnego momentu.
I dlatego trochę się dziwimy, że audiofile ciągle działają wbrew regułom, które do perfekcji i ku swemu ukontentowaniu opanowali ludzie dbający o własny wygląd. Wzmacniacz z Chin, kable z Białorusi, odtwarzacz z upadającej manufaktury w Szkocji, kolumny od zaprzyjaźnionego inżyniera, konwerter z polecenia jakiegoś portalu, program komputerowy bez apdejtu… Czy to wszystko razem może się dobrze zaprezentować? Czy to wyraz dobrego gustu? Wykształcenia, wiedzy, samodzielności, osobistych przekonań? A jednak…
Od wielu lat audiofile przypominają nam tych osłów, którzy przez cały rok noszą gwiazdkowe krawaty w renifery i sweterki ze śnieżynkami, żeby nie sprawić przykrości rodzinie. Dorosłość polega na tym, żeby od czasu do czasu wy… szmirę ze swojego życia i pójść do Armaniego. Albo Chorda. To taki audiofilski równoważnik włoskiego projektanta. Ok? To teraz można hejtować. Armaniego i Chorda.